Hrvatski nacionalizmi

četvrtak, 07.02.2008.

O nacionalizmu promišljam u kontekstu patriotizma i domoljublja, te u tom smislu držim da o “Hrvatskom nacionalizmu” kao homogenizatoru nacije i preferiranju objektivnih interesa hrvatske nacije i njenih pripadnika unutar vlastitih nacionalnih okvira nad interesima drugih manjinskih nacija ali i u međunarodnoj sferi, poradi očuvanja obilježja identiteta i stvaranja prosperiteta kao preduvjeta postojanja nacionalne države, ali ne na uštrb opstojnosti drugih manjinskih naroda i ne u smislu promatranja svih društvenih pojava isključivo kroz pripadnost vlastitom etnosu, teško možemo govoriti kao o ideologiji ili pokretu koji jedinu legitimaciju ima u postojanju rata kao neprirodnoj društvenoj pojavi u smislu poticanja ratnog entuzijazma ili patološkoj zadojenosti vlastitom nacijom iz koje se rađaju hipersubjektivni čimbenici, mitovi i manipulacije.

Upravo takav nacionalizam - “Hrvatski nacionalizam” lišen etnocizma, koji doduše nije ni imao prilike razviti se u potpunosti, jer Hrvatske nije bilo, uporno i tendenciozno se promatra, odnosno ciljano prezentira kroz prizmu hrvatskoga patološkog nacionalizma sazdanog u kratkom ustaškom ratnom ali ne i prijeratnom pokretu, a u suštini kroz fašizam. Zbog toga je dojam da je u Hrvatskoj sve vezano uz dodatno isticanje ili preferiranje “hrvatskog nacionalnog” neodvojivo od tako prezentiranog nacionalizma. Također dojam je, kako u zemlji, tako i vani da su Hrvati izrazito nacionalistička nacija što se temelji na propagiranju četiri godine ustaškkog režima, pri čemu se prešućuje primjerice da ti ekstremni nacionalisti vlastitu državu imaju tek 15-ak godina, da se njihov stoljetni životni prostor stoljećima smanjuje, da demografski izumiru, da stoljećima žive pod tuđim utjecajem i ugrozom i sl..

Između ostalog uzrok takvom poimanju “Hrvatskoga nacionalizma” leži u postojanju, odnosno djelovanju domaćeg ukorijenjenog besmislenog hrvatskog “Jugoslavenskog nacionalizma”, koji kao jugoslavenski centripetalni elemet u službi jugoslavenskog društveno političkog, kulturnog, čak i etnološkog integriteta, koji se manifestira kroz društveni fenomen kojeg označava stav koji idealizira ukupnu ekonomsku, kulturnu, društvenu i političku situaciju u socijalističkoj Jugoslaviji, upravo potonje spomenuti “Hrvatski nacionalizam” drži glavnom preprekom ustroja hrvatskog postjugoslavenskog društva po jugoslavenskoj mjeri, dočim je potrebna njegova minimalizacija posredstvom ustaštva, kao oblika hrvatskoga nacionalizma koji je prešao granicu normalnog i zašao u patološki nacionalizam.

Nekada je "Hrvatski nacionalizam" nazivan kancerogenim elementom koji priječi ostvarenje društva po mjeri jugoslavenskih komunista. U pozadini stvari za neke je on to i danas, no gledajući realno, sa pozicije ostvarenih demokratskih promjena; zapravo je današnji jugoslavenski nacionalizam, kao dobro raspoređeni politički i društveni atavizam onaj kancerogeni element koji priječi demokratski razvitak novoga hrvatskoga društva, ali i nacije u konačnici. Problem je tim veći što je taj kancerogeni elemet promijenio obličje i nazvao se novim demokratskim imenom.

Tako danas “Jugoslavenski nacionalizam” sa svim obilježjima netolerantnog i negativnog nacionalizma nesmetano djeluje po vlastitom nacionalističkom obrascu kroz novonastale političke stranke, individue pojedince, intelektualce, grupe i udruge građana, od kojih svi imaju iste ili slične stavove o društvenim ili političkim pitanjima, a koji često podliježu komunističkoj totalitarnoj ideologiji koja postavlja, da stvar bude apsurdnija; nepostojeću naciju, odnosno etničku zajednicu za osnovu društvenog života, kojoj daje prednost pred bilo kojim drugim političkim i društvenim principima, na uštrb postojeće hrvatske nacije ugrožavajući istu, što u konačnici priječi potpuno ostvarivanje normalnoga društva u cjelini.